ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಸುಸಜ್ಜಿತ ಕೋಣೆಯೊಳಗೆ ಕಾಲಿಡುತ್ತಲೇ, ಹಾಸಿಗೆ ಮೇಲೆ ಮಲಗಿದ್ದವನ ಮುಖ ನೋಡಿ ಬೆಚ್ಚಿಬಿದ್ದಳು ಸಾರಿಕಾ! ಅಯ್ಯೋ, ಎಲ್ಲಿ ಬಂದು ಸಿಕ್ಕಿಹಾಕಿಕೊಂಡೆನು ತಾನು? ಯಾಕಾದರೂ ಇಳಿದು ಮುಂದೆ ಹೋಗಬೇಕಾದವಳು ಮತ್ತೆ ಈ ಹುಡುಗಿಯ ಮಾತನ್ನು ಕೇಳಿ ಬಂದೆನೋ? ಯಾಕಾದರೂ ಇಂದು ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಗಡೆ ಹೊರಟೆನೋ? ಹೀಗೆ ಮನದಲ್ಲೇ ಮಂಡಿಗೆ ತಿನ್ನುತ್ತಾ, ಕಾಲಿನ ಹೆಬ್ಬರಳಲ್ಲಿ ನೆಲದ ಮೇಲೆ ರಂಗೋಲಿ …
ಸಾರಿಕಾಳೇನೋ ಆರಾಮವಾಗಿ ನಿದ್ದೆ ಮಾಡಿದಳು. ತಲೆ ಚಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳುವಂತಾಗಿದ್ದು ಸುಮಂಗಲರಿಗೆ! ಈಗ ಏನು ಹೇಳುವುದು ಹುಡುಗನ ಕಡೆಯವರಿಗೆ? ಅವರು ಏನಂದುಕೊಂಡಾರು ನಮ್ಮ ಬಗ್ಗೆ? ಅದಕ್ಕಿಂತ ಮೊದಲು ಗಂಡನಿಗೆ ಏನು ಹೇಳುವುದು? ನನ್ನ ಒತ್ತಾಯಕ್ಕೆ ಮಣಿದು, ಅವಳ ಸ್ವಭಾವ ಗೊತ್ತಿದ್ದರೂ ಕೊನೆಗೂ ಅವರವಿರಲ್ಲಿ ವಿಚಾರಿಸಿ, ಏನೋ ಒಂದು ಸಂಬಂಧ ಕೂಡಿ ಬರುವಂತಾಗಿತ್ತು. ಈಗ ನೋಡಿದರೆ ಹೀಗೆ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ.
ಅದೇನಾದರೂ …
ಮನೆಗೆ ಬಂದವಳೇ ಸಾರಿಕಾ ತರಕಾರಿ ಚೀಲದಿಂದ ತರಕಾರಿಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ತೆಗೆದು ತೊಳೆಯಲು ಒಂದು ಪಾತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಹಾಕಿದಳು. ನಂತರ ನೇರವಾಗಿ ಕೈ ಕಾಲು ಮುಖ ತೊಳೆದುಕೊಂಡು, ಬಟ್ಟೆ ಬದಲಿಸಿ, ತರಕಾರಿ ತೊಳೆಯುವುದರಲ್ಲಿ ನಿರತಳಾದಳು.
“ಇದೇನಿದು? ಒಳ್ಳೆ ನಾರ್ತ್ ಇಂಡಿಯನ್ಸ್ ತರಹ ಬರೀ ಈರುಳ್ಳಿ, ಆಲೂಗಡ್ಡೆ, ಟೊಮೇಟೊ, ಮೂಲಂಗಿ ಮತ್ತೆ ಬೆಂಡೆಕಾಯಿ ತಂದಿದೀಯ? ಕನಿಷ್ಠ ಪಕ್ಷ ಚೀನೀಕಾಯಿನೋ, ಅಥವಾ ಸೌತೇನೋ …
ಆಟೋದವನಿಗೆ ವಿಳಾಸ ಹೇಳಿ, ಸಾರಿಕಾ ಸಂದರ್ಶನದ ಸ್ಥಳ ತಲುಪಿದಾಗ ಅದಾಗಲೇ ಸಮಯ ೧೦ ಕಳೆದಿತ್ತು. ಸಂದರ್ಶನಕ್ಕೆ ರಿಪೋರ್ಟಿಂಗ್ ಟೈಮ್ ೯:೩೦ ಎಂದಿತ್ತು ಪತ್ರದಲ್ಲಿ. ಎಷ್ಟಾದರೂ ಇದು ಭಾರತ. ಇಲ್ಲಿ ಅದೂ – ಇದೂ ನೆಪ ಹೇಳಿಯಾದರೂ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ತಲುಪದೇ ಇದ್ದರೂ ಮುಂದಿನದು ಹೇಗೋ ನಡೆಯುತ್ತದೆಂಬ ಭಂಡ ಧೈರ್ಯದಿಂದ, ಆಟೋ ಬಾಡಿಗೆ ಕೊಟ್ಟು ಕಳುಹಿಸಿ, ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸದಿಂದ …
